Een aanbieding in een supermarkt-blaadje kan leiden tot een unieke (wandel)vakantie-ervaring. We boekten een driedaags arrangement op Vlieland, het enige Waddeneiland dat we nog niet kenden. Dat gemis is nu ruimschoots goed gemaakt. Alles zat mee: het weer, de wind, het getij, het hotel DoniaState. En vooral dat onbenoembare, ongrijpbare, en best wel zeldzame gevoel dat ‘alles klopt’. Niets meer te wensen, behalve dan dat het veel langer mag duren. Zoals TroubaDichter BartenofCornelis het verzuchtte, genietend van de weidsheid op het uiterste westelijke puntje van de zandvlakte Vliehors: ‘Was het maar altijd eiland..’
Wandelen, fietsen, een ochtendduik in de Noordzee, heerlijk ‘dineren’ bij ‘Gestrand’- leuke naam – een restaurantje aan de haven. Een dag later genoten we een zeewaardige lunch – ‘Wad’n Plank’, met zes soorten vis – bij strandpaviljoen Oost. Uitzicht op de meanderende vloedlijn. Het springtij stuwde de vloed tot gevaarlijk dicht bij het decoratieve strandkerkje, letterlijk een decor en podium voor het festival ‘Into The Great Wide Open’. Maar dat startte pas na ons vertrek. Iets voor later dus, want terug naar Vlieland spreekt ons wel aan.
Vlieland, eiland van zand en zeewierkaas, duinen en doorkijkjes, cranberry commercie en mooie ontmoetingen. Tijdens onze Wandeling-om-de-Oost streken we voor een koffie- en sanitair-stop neer bij paviljoen Oost. We raakten in gesprek met een vriendelijk stel, meteen een klik. Het ging over fotografie, strand en zee, muziek en poëzie. Dat laatste leidde tot een spontane voordacht van een van de ‘water’gedichten van BartenofCornelis: ‘Nat’.
Een dag later in de hoofdstraat, Vlieland Oost is niet groot, kwamen we elkaar weer tegen. Je kent elkaar al jaren, dat gevoel. Of we een borreltje kwamen drinken, in hun huisje. Graag, leuk. Gitaar meenemen? Graag, leuk. Zo ontstond een spontaan huiskamer-optreden, privé-mini-festival, met één act – als een soort voorprogramma van ‘Into The Great Wide Open’ festival, maar dan ‘Into The Little Small Cosyness’. Méér dan gezellig. De tijd stond stil en vloog voorbij…
Ook de laatste avond deelden we in gezelschap. In het mini-theater van Podium Vlieland – annex dorpsbioscoop én ijssalon (‘Min Twaalf’) – beleefden we samen de voorstelling ‘Met een korreltje zout’ van het lokale duo Drijfhout. Verhalen, legenden en niet van echt te onderscheiden verzinsels, gelardeerd met vrolijke folkmuziek; bij vlagen onverstaanbaar mooi, met als extra hoogtepunt de surprise act van The Dancing Man. https://tinyurl.com/y7oj64fw
Een tweede hoogtepunt was het ‘Lang zal ze leven’, dat het Duo inzette en waarbij iedereen meezong, speciaal voor de jarige partner in ons gezelschap. Jeetje, wat een prachtig, knus, sfeervol theatertje, verzuchtte BartenofCornelis, hier wil ik ook eens optreden…
We sloten de avond af met een gezellige afdronk in ’t Praethuis, met prima wijn en een prettige playlist op de achtergrond. Passend bij het (Vlieland) gevoel dat al stevig wortelde in het gemoed… ‘Was het maar altijd eiland…’
(c)
Wandelgangers 2018, Bart van der Harst
