Wat een feest! De 100^e 4daagse van Nijmegen! Van 19 tot 22 juli 2016. En wij waren erbij. Sterker: mijn levens- en wandelpartner en ik hebben hem volbracht, onze eerste 4daagse, Walk of the World, onze eerste ‘Kruistocht’.
.
Dag na dag trouw onze kilometers makend: zwoegend, zuchtend en zwetend. Maar zonder blaren of ander fysiek ongerief; en vooral ook elke dag binnen de tijd afgemeld bij de strenge jongens en meisjes van de start- en finish op de Wedren.

Na de eerste twee hete dagen, volgde de derde, bijzonder warme dag, meteen ook de bergetappe (omgeving Groesbeek). De vrijdag, finish-dag, intocht-dag, bracht een herfstachtige verrassing in de ochtenduren. Heftige regen, wind en onweer, maar wel betere wandeltemperaturen. En dan toch, de laatste 10 km, bij de start van de Via Gladiola, vanaf Malden, weer volop in zomerse sferen. Een zonovergoten intocht.

Het is waar dat je die laatste 9 kilometer wordt gelopen, je benen, voeten, knieën, heupen, je hele bewegingsapparaat loopt op het enthousiasme van vele duizenden enthousiaste toeschouwers, ze staan rijen dik aan beide zijden van de weg. Men klapt, danst, lacht, zingt, swingt, drinkt, drenkt, roept, voedert, toetert, zwaait en zoent (free hugs) alsof het leven ervan hangt. Je wuift wat je kunt naar de bedlegerige bewoners van de verzorgingshuizen die in bijna elk dorp langs de stoep staan geparkeerd, first row genietend, naar vermogen.
.
De high-fives zijn niet te tellen, je struikelt bijna over die aandoenlijke peuters met hun bakjes vol spekjes, dropjes, zuurtjes, zoutjes, kommerplakjes, snoeptomaatjes en ga zo maar door. Het hele traject is één grote trog vol voedsel en drinken, maar bovenal een warm bad van liefdevolle saamhorigheid en betrokkenheid. Dat zouden meer mensen moeten doen, over de hele wereld: een verplichte 4daagse overal op de planeet, in plaats van al die andere onzin, die we de rest van het jaar slikken als de harde werkelijkheid. Hou toch op, ga wandelen! Eigenlijk kan de 4daagse niet lang genoeg duren. Waarom maken we er geen AlleDaagse Walk of The World van?

Het is een hallucinerende intocht; het bier smaakt als, nee is champagne. Op de finishlijn, voor de zekerheid, zoals voorgenomen, net als bij de start van de eerste dag, alsnog even gevraagd aan de partner: ‘Wil je met me lopen?’ (De vraag die centraal stond in de eerste blog op ‘Wandelgangers’.) Het antwoord was, geen verrassing, positief. Dus wij wandelen nog even door op ons levenspad. En of dat ooit nog eens de 4Daagse zal kruisen, dat is niet uit te sluiten. Want we kunnen het, je bent nooit te oud om te wandelen. Dat hebben we onderweg gezien met vele inspirerende rolmodellen in actie, zelfs over de 90. Respect, driewerf petje af! Dus wij kunnen voorlopig nog wel even vooruit: de paden op, de lanen in, vooruit met flinke pas.

Als dit (slot) verslag wat stuiterend overkomt, wel, dat zal de adrenaline zijn, en andere nog altijd vrolijk glimmende drogerende effecten van het 4Daagse virus, vooral dat familiegevoel. Dat familiegevoel krijgt tijdens de intocht de ultieme invulling als het eigen vlees en bloed hun 60-plus ouders verwelkomt met hugs, bewondering in de ogen (terecht, haha) en de onvermijdelijke gladiolen struik. Niks mis mee, best een mooie struik. Met trots gedragen, en onder de snelbinder op de fiets meegevoerd naar ons logeer adres. En nu staat het in een passende vaas, als onderdeel van ons tijdelijke 4Daagse altaar in de woonkamer. Een monumentje ter gelegenheid van ons behaalde eerste kruisje: kruistocht volbracht. Het gaat nergens over, maar het voelt geweldig.

Dat laatste vooral ook dankzij de inzet van de perfecte organisatie en de talloze fantastische vrijwilligers, van de strenge jongens en meisjes bij de start en finish, tot en met de mentale en facilitaire ondersteuners. Niet op de laatste plaats ook de sanitair-helden, zoals onder vele anderen de Dixie Girls op de foto. Top! Top! Top!  Om trots op te zijn.