Het aftellen is begonnen. Nog 6 etappes. Te beginnen met dit 3-luik: Swolgen->Venlo->Swalmen->Montfort. Daarna het 2-luik Montfort->Sittard->Strabeek; en tot slot de finale: Strabeek-Pietersberg! 

Swolgen -> Venlo, 19 mrt ’24,  (22,5 km)

Willkommen in Villa Wambach!  Een antieke villa op de Duitse grens, ons basiskamp voor dit 3-luik.
Vriendelijke mensen, sfeervol verblijf, in Tegelen, 5 km van Venlo. 

Na een goede nachtrust – prima bed ! – rijden we naar Venlo en parkeren net buiten het centrum. Op het Stationsplein checken we in bij Arriva, bus 88. De rit door het landelijke Noord-Limburg voelt aan als schoolreisje. De bus passeert ruim 20 haltes. In Swolgen stappen we uit bij dezelfde halte waar we na de vorige etappe juist instapten. We pikken ons Pieterpad avontuur naadloos op. 

Swolgense Heide  – ’n Geluksplekse
Vanaf de kerk voert de route – langs het Oekraïne opvangcentrum – het dorp uit, een natuurreservaat in. De Swolgense Heide is een uitgebreid bos- en begrazingsgebied, met klaphekjes en meanderende beekjes. Lieflijk landschap, met hoge zand/heidegronden, en lage, drassige zones. De Maas is nooit ver weg.
Het info-paneel noemt dit een ‘Geluksplekske’. Sowieso is de bodem nog verzadigd na wekenlange neerslag. Het pad langs Schuitwater – een oude Maasarm – blijkt omgeleid. Een passerende wandelaar tipt ons op tijd. Andere wandelaars moesten eerder op hun natte schreden keren (of terug ‘zwemmen’).

Koffie bij de Plaggehouwer
Rond de middag gaat de zon op: tijd voor lunch, koffie en terras. Dat terras vinden we in Grubbenvorst. Na een ontspannen bos- en landschap route langs familie-kapellekes, houtsnijkunst, asperge-akkers en kasteel Kaldenbroek. Inclusief een paar 100 meter eilandjes hoppen over een verzopen weiland pad. In Grubbenvorst meldt de stappenteller ruim 10 km. Tegenover het terras staat ‘De Plaggehouwer’, een eerbetoon aan noeste landontginners. 

Venlo – bestemming bereikt
Grubbenvorst aan de Maas. De reguliere veerdienst zet ons voor 60 eurocent over naar Velden. Pinnen? Geen probleem. De vrolijke groet is inbegrepen. Hoe anders dan zijn chaggo-collega bij Pannerden-Millingen.
Maar goed, Venlo stroomt ons tegemoet. Wij wandelen tegen de stroom in, stap voor stap.
Tot ‘Bestemming bereikt’. Een glas, een hapje; en op het stationsplein een foto bij de quote van Jules Deelder.

‘De omgeving van de mens is de medemens.’

Venlo -> Swalmen –  20 mrt ’24 –  (23, 5 km)

Na koffie met ontbijt rijden we naar Venlo. Passeren De Koel, het beroemde stadionnetje van VVVenlo. Het speelveld ligt diep beneden in De Kuil, spelers dalen een lange trap af.
We parkeren – nabij de Pieterpad etappe van vandaag: Venlo – Swalmen. Here we go again!

Devote non?
Vanuit Venlo loopt het Pieterpad richting Tegelen. We komen al snel door een fraai natuurgebied met vennen, heuvels, waterloopjes, houtwallen. Je loopt hier over de Prehistorische Grafheuvels (Jammerdaelse Heide).
Er groeit ook poëzie, zoals het filosofisch gedichtje van Herman Bos. 
We passeren Abdij Ulingsheide. Langs de oprijlaan heft een boom de takken ten hemel; in extatische aanbidding als een devote non. (Zou een kunstwerk kunnen zijn. Titel? ‘Gestold in gebed’.)

Wambach Groeve 
De route voert pal langs onze B&B: Villa Wambach. Hier gaan we de (grens)weg over, en beklimmen een lentegroene, met frisse bloesem gesierde heuvel. Het is de top van de voormalige stortplaats van de Wambach Groeve. Hier won men eeuwenlang klei, veel klei. Oude Romeinen bakten er al dakpannen en tegels van. Dat gaf later veel archeologische vondsten; naast fossielen van zoogdieren.

Samenloop, met hond
Het is zonnig. Dan ben je niet de enige wandelaar. We treffen een wandelkoppel met een jonge Fox terriër, Kai! Als hond wil je natuurlijk snuffelen, je geurspoor uitzetten. Dus de baasjes moeten Kai regelmatig bij de les houden.‘Kai!, kom! We moeten verder.’  En eerlijk is eerlijk: Kai loopt prima mee. Ons wederzijdse wandeltempo ligt min of meer gelijk. Op organische wijze vormen we een wandelkwartet. Leuke gesprekjes, belangstellend over en weer. ‘Wij zijn net begonnen met het Pieterpad’ ’Wij zijn bijna klaar.’ ‘Waar vandaan? Daar vandaan! En jullie?’

Petje af 
Het Pieterpad voert ons door een enthousiast heuvelend gebied. Een kilometerslange boshike, fraaie route, op en neer, best klimmend, flink dalend. Soms smal, en met verrassende doorkijkes. Je moet hier niet lopen als het stortregent. Halfweg de hike treffen we een enthousiaste wandelgroep, met begeleiding, in het kader van dagbesteding. Bijzondere ervaring. Petje diep af voor de zorg. 

Vlaai!
Zo is deze etappe een gezellige samenloop van omstandigheden. Samen lopen, dus ook samen aan de koffie – met Kersen Vlaai –  bij Boscafé De Grens  (Reuver). Letterlijk op de grens, bij het Brachter Wald. En dan weer verder. Bij de volgende koffiestop nog even een foto.
Zo vliegt de tijd. Voor we er erg in hebben, lopen we Swalmen binnen. Nemen afscheid. Wensen elkaar een fijn Pieterpad vervolg. Natuurlijk wisselen we de foto’s uit! (Dat is intussen gelukt. Bedankt!  Enne.. geef Kai een Aai!)

Swalmen -> Montfort,  21 mrt ’24,  (23, 5 km)

Na weer een goede nachtrust in Villa Wambach pakken we onze spullen. Nemen afscheid, en rijden naar Swalmen. Vanaf het P+R station, starten we direct op het Pieterpad, deel 3; op naar Montfort.

Laura?
We verlaten Swalmen via de Markt, tussen de kerk en de fraaie historische herberg De Merte. We steken de Swalm over, een riviertje dat vanuit Duitsland verderop de Maas instroomt.
Grijs weer. Maar de prunussen in de volkstuintjes zingen hun lentelied in kleurige tonen. We passeren het oude kasteel Hildenraad (1392), en dwalen door het Hildenraad bos. Slingerende paden, nattige grond, veel oud hout, gebroken stronken. Hier en daar een kruisiging (InRi). Maar vooral veel ’Laura’. De naam is gekerfd in vele boomstammen. Wie is Laura? Wie is haar aanbidder? (Welk verhaal gaat hierachter schuil? Ach ja, je moet er wat van maken, onderweg…)

Geen horeca, wel koffie?
Onze wandelgenoten tipten ons gisteren over een koffie-lunch gelegenheid, ergens rond de 8 km op deze route. Spik, kan niet missen, het is ook een camping. Fijne tip, want deze route heeft verder weinig/geen aanbod. We zijn toe aan koffie; zin in in! Op naar Spik, dus. Maar, helaas, geraas, dwaas: Spik is gesloten op donderdag. Beetje balen. En het weer wordt er ook niet vrolijker op. Je hebt van die dagen. Pas na 17 km, na een desolate passage van onbestemde bedrijvigheid op schrale terreinen, inclusief een vergeten spoorlijn, vinden we in Melick in het Trefpunt, een gemeentelijk Sportcentrum, een koffieautomaat. 

Sint Odiliënberg
Een lichtpunt(je) op deze saai-grijze etappe is Sint Odiliënberg, met de fraaie Basiliek van de H.H. Wiro, Plechelmus en Otgerus (Angelsaksische Monniken). En vooruit: ook het dras-gras-pad pal langs de roerig stromende Roer is een ervaring. We gaan snel verder. Een bus te halen. Die rijdt rond 4 uur door Montfort, en zal ons naar station Roermond brengen. Nog 5 kilometer te gaan. We zetten de pas erin. De laatste kilometer halen we volgens de app zelfs 5,6 km per uur. Op onze leeftijd. We zijn op tijd bij de bushalte. De buschauffeur ook.

Vlaai
Arriva brengt ons probleemloos met bus en trein naar Swalmen. Daar stappen we nog even de historische herberg binnen, De Merte. We vieren deze volbrachte Pieterpad 3Daagse met cappuccino / warme chocomelk. En: één punt vlaai met twee vorkjes. Het is mooi geweest.

Wordt vervolgd. Binnenkort. Met het 2-luik rond Sittard. Nog 3 te gaan.