Gouda, 20 februari 2016
Het komt door m’n broertje (58)
Na een 12 km tocht, afgelopen woensdag (Kijkduin – retourtje zandmotor) gister even solo gewandeltraind, uurtje a 5,9 km. Mooi tempo, maar of je dat 30 km volhoudt? Nou ja, we trainen er serieus vo
or, ons vierdaagse avontuur.
Hoe komt het dat wij – me and my partner – meedoen aan de Vierdaagse? Wel, dat komt door mijn broer! Die heeft vorig jaar meegewandeld met zijn partner, onze schoonzus. Hun deelname kwam uit het niets. Schoonzus heeft serieuze geen sporthistorie. Mijn broer is wel fanatiek sportman, maar houdt vooral van fietsen, schaatsen en atletiek – maar wandelen, niet dus.
Nou ja, wandelen in de bergen vindt ie leuk. Wat wat heet wandelen, meteen maar doorklimmen naar de top van de Mont Blanc. Serieus, hij stond er bovenop, samen met mijn eerste mobiele telefoon, jaren ’90. Mijn broertje is niet van de halve maatregelen, als hij iets doet, is het meteen full monty. Schaatsen? Elfstedentocht 1997! Atletiek: Marathon Rotterdam. Fietsen: weekendje 200 km! En vorig jaar dus wandelen bij de Vierdaagse. Dat had ie zich voorgenomen om te doen als hij goed uit de hartoperatie zou komen. Setje nieuwe kleppen. Operatie geslaagd, dus op voor de vierdaagse, 2015, de 99e editie.
Zij konden meedoen via de organisatie Via Vierdaagse, die jaarlijks kans biedt aan mensen die nog nooit eerder meeliepen. Dat gaat wel om een beperkt aantal, 1500 mensen, en die krijgen dan tegen betaling een trainingsprogramma vanaf januari, en begeleiding. Zo gezegd, zo gewandeld. En broertje en schoonzus hebben het prima gedaan. Op dag van de intocht zijn wij voor het eerst van ons bestaan zelf een kijkje gaan nemen in Nijmegen. We keken al elk jaar naar de samenvattingen op tv, en met name mijn vrouw riep dan steevast, van de ‘luie stoel’. ‘Lijkt me ook wel eens leuk om mee te doen.’
En onze ervaring als toeschouwer bij de intocht heeft dat gevoel ernstig aangewakkerd. We hebben uren gestaan aan de Via Gladiola, inderdaad met een bos gladiolen voor stoer broer en schoonzus paraat. Het was één groot feest. (Daarover een andere keer méér, over die bonte parade aan wandelaars en verhalen, over de Dood en de Gladiolen.)
Nu wij dus. Onze eerste, en meteen de 100e editie. Die is op voorhand toch al volop uitverkocht? Maar zie: ook nu was er de wild-card escape via Via Gladiola. Op maandag 11 januari opende de websiste voor de online inschrijving. Wij zaten klaar met twee i pads, een laptop en de oude PC. Om 8 uur stond de teller op 1630 beschikbare licensies. Het was spannend om in het systeem te komen. Diverse pogingen, mislukten. Opnieuw beginnen. En de teller begin rap te dalen. Ergens tussen 9 en 10 is het – hoera – gelukt. ‘We are in!’
De teller stond op minder dan 500. Het ging hard. Inmiddels hebben we de officiele ionschrijvingsbewijzen binnen. En zijn we begonnen met het trainingsprogramma, met een drukke startbijeenkomst in Zoetermeer.
Mijn broertje en schoonzus hebben al een B&B bij vrienden geboekt om op hun beurt ons binnen te halen op de Via Gladiola!
Broertje, bedankt.