Op vrijdag 21 juli, stapten wij over de finish op de Wedren in Nijmegen. Dat was de afronding van onze tweede 4-Daagse, succesvol verlopen. We verkeerden in een staat van tamelijke monterheid: fysiek vermoeid, mentaal voldaan. En het koele biertje uit blik smaakte beter dan de beste champagne. We zaten na te dampen op een studentikoze driezitsbank, die de volgende 4-Daagse zeker niet gaat halen. Maar voor ons was het een ere-zetel, een skybox, ingeklemd tussen een uitpuilende rolcontainer en een rij Dixies, waar onbetwist een luchtje aan zat. Deerde niet, want eerlijk zweet ruikt acceptabel, uit welke lichaamsgaten dan ook. In de fietsenstalling achter de Dixies stonden onze huurfietsen; die konden nog wel even wachten.

De door-gevoosde driezitsbank bleek een onvermoede privé-eretribune, direct aan de inkomstroute van de militaire korpsen; zij liepen zelfs hier, na hun finish, nog in marstempo voorbij, defilerend, al dan niet met bijpassende marsmuziek.

Pacifistische inborst
Bewondering was op zijn plaats. Zelfs ik kon een milde empathie niet onderdrukken, mijn pacifistische inborst ten spijt. Deze mannen, jongens nog, waren kerels, diehards, die naast de 15 kilo uitrusting op de rug, ook een warm kloppend humaan hart meedroegen. Dat bewees de jonge militair die uit het gelid stapte om zijn gladiool aan te bieden aan mijn, verbaasde, in de bank hangende eega. Een heldendaad, temeer omdat hij voorbijging aan de twee aantrekkelijke, veel jongere vrouwen naast ons op de bank. Nog mooier was dat deze twee goed gelukte 20-ers dat gebaar sportief waardeerden. Een duidelijke win-win-win situatie. En een spijkerhard bewijs dat samen wandelen de hele wereld bij elkaar brengt, in een feest voor mensen van totaal verschillende culturen en opvattingen. Zonder wanklanken.

De mooiste baby
Onze mede-bank-bewoners bleken vriendinnen-collega’s, werkzaam in de zorg. De één was supporter van de ander; die had de 4-Daagse gelopen, na zich in een opwelling te hebben aangemeld. Niet al te veel voorbereiding, nauwelijks dus, en dan 4 x 40 km. Dus zij had al na de eerste twee dagen zoveel blaren, dat zij de laatste twee dagen alleen nog kon bewegen op vlakke sneakers, met zooltjes, zonder enige demping. Ernaar kijken deed al pijn. Maar ze heeft het wel gedaan, en uitgelopen. Respect.

Toen out of the blue ter sprake kwam dat wij bijna opa-oma zijn, raakte dat haar moederlijke snaar. Zij gooide haar eigen ervaring bij ons op schoot: jonge moeder, een jochie van krap één. ‘Het was een ongelukje, hihi, kijk, zo zag ik er uit vlak voor de bevalling’. En ze liet op haar smart-Phone een enorme ballon zien, haar puilende buik vol onbedoeld leven, maar niet ongewenst: met trots & liefde toont zij de foto’s van de met afstand mooiste baby en peuter ter wereld. ‘Jullie gaan het heel leuk vinden, echt waar!’

We dronken er nog een blikje op, voor weggeefprijzen gekocht bij de welig tierende zwarte straathandel; de gezellige ondernemerslust van de ad hoc bij-beunende-burger, niet gehinderd door wetten, regels of handhaving daarvan. Het draagt bij aan het prettig-anarchistische sfeertje, waarin zelfs de stoer stappende korpsen van leger en politie niet misstaan. Tenminste, zolang hun bewapening niet verder gaat dan geladen gladiolen…

4-Daagse Camping!
Goed, ons tweede kruisje is binnen. Smaakt naar nog een keer. Lijkt op een besmetting. De datum alvast blokken. En de camping, niet te vergeten! Die fantastische – this week only – 4-Daagse camping aan de dijk bij Lent. Prima georganiseerd, knettergoede sfeer, uitstekende voorzieningen: culinair en sanitair. Je woont samen met 2000 onbekenden, je deelt één doel: wandelen, 30, 40 of zelfs 50 km! Wat is er mooier dan om 06 uur je tent uit te kruipen, je lijf wakker te strekken, de nieuwe dag te begroeten, en dan: in het licht van de aankomende zon, zie je de slierten vroege wandelaars al over de dijk marcheren. En je weet: dat zouden meer mensen moeten doen!